Body Positive zijn: Kan ik dat wel?

Als coach is het altijd mijn missie geweest om mensen te inspireren een gezonde relatie met zichzelf en daarmee hun lichaam op te bouwen. Maar sinds mijn eigen leven totaal is omgeslagen vraag ik mij weleens af: Hoe authentiek is mijn boodschap nog als ik zelf niet altijd die positiviteit over mijn lichaam meer ervaar?

Tjah.. Waarom ik destijds bij het inrichten van ons huis koos om een levensgrootte spiegel -inclusief onflaterende lamp- pal naast ons bed te hangen, blijft mij een raadsel. Maar het feit is: iedere ochtend word ik geconfronteerd met de naakte waarheid: Mijn lijf is in korte tijd enorm veranderd. (Jullie weten nu ook meteen hoe ik het liefst slaap, haha)

Toegegeven; een lange chemobehandeling, anderhalf jaar hormoontherapie, plús het terugschroeven van zo'n 15 naar slechts 2 keer "intensief" bewegen per week maakt nogal een verschil in mijn verhouding vet- en spiermassa. Dat is logisch. Maar daarmee direct ook confronterend en pijnlijk. Mijn lijf voelt en oogt ineens alsof het 20 jaar ouder is. En de opvliegers en gewrichtspijnen dragen daar natuurlijk ook gezellig aan bij.

Als ik in die spiegel kijk ben ik dus -op zijn zachtst gezegd- helemaal niet blij. En dat doet mij dan direct afvragen: Voldoe ik zelf eigenlijk wel aan die Body Positivity-boodschap die ik met De Fitfanaat wil uitdragen?

Deze ochtend besluit ik eens langer voor de spiegel stil te staan. Wanneer ik mijn lijf goed bekijk, welt er in eerste instantie een boeket aan verschillende emoties op. Zo is er een vleugje afkeer – eigenlijk wil ik wegkijken. Ik herken mijn lijf niet als de mijne. Mijn lijf was strak en fit, niet bobbelig en broos.

Ook voel ik onbewust wat schaamte. Hier heeft mijn vriendje toch niet voor gekozen, toen hij een fitte personal trainster aan de haak sloeg?! Vervolgens voel ik direct (ongeoorloofde) motivatie opkomen - "Ik ga elke dag sporten en ik eet geen korreltje suiker meer!" schreeuwt een stemmetje diep van binnen. Grappig dat na al die jaren dat stukje in mij nog steeds kan opduiken. Gelukkig weet ik inmiddels dat sporten en diëten vanuit zelfafwijzing nooit een goede en vooral duurzame oplossing is...

Met al die negatieve stemmetjes kijk ik opnieuw in de spiegel. En ineens hoor ik een kalme stem. De volwassen Mariska neemt het over. De Mariska die inmiddels beter weet. Geen schreeuwerige negativiteit meer, maar een diep besef dat alles in perspectief zet: ‘Maar kijk eens wat je allemaal hebt doorstaan. En je staat er nog!’ Ik voel een golf van grote dankbaarheid. Voor dit bobbelige lijf dat me door alles heen heeft gesleept. Die me nog elke dag draagt, hoe zwaar het zich ook voelt. Die me langzaam weer laat leven. Die mij mijn geliefden laat omarmen. Pure dankbaarheid, voor dit lichaam dat niets minder dan liefde verdient.

Vind ik mijn lijf nu op zijn mooist? Nee. Hou ik ervan? Meer dan OOIT!

Misschien is dat juist wat Body Positivity betekent: je lichaam eren en ervan houden, zelfs als je niet 100% tevreden bent met hoe het eruitziet.