"Dus dít is overspannen zijn.."

Laat ik beginnen met de disclaimer dat deze blog geheel op mijn eigen ervaring is gebasseerd. Ieder mens is anders, waaronder dus ook de bijhorende klachten en eventuele oplossingen van overspannen zijn. Ik wil je aanraden om -bij verdenking van overspannen te zijn- zo snel mogelijk een afspraak bij je huis- of bedrijfsarts te maken.

Ongemakkelijk zit ik in de stoel tegenover mijn huisarts. Waar ik het normaal niet moelijk vindt om met mensen contact te maken, kijk ik nu rusteloos om me heen. Ik doe er alles aan om haar blik te vermijden, terwijl ik mijn klachten opsom: "Bloed dat naar mijn hoofd loopt, piep in mijn oor, slecht slapen, darmklachten, vermoeidheid, kort lontje, hoofdpijn, prikkelgevoelig, een constant gejaagd gevoel en ohja: vaak ook down en het gevoel dat alles me teveel wordt. Maar vooral dat bloed naar mijn hoofd en die verrekte piep in m´n oor, daar kan ik gewoon niet meer omheen."

De afgelopen maanden zijn de klachten langzaam één voor één komen opstapelen in orde van grootte. Als een onaangekondigde en vervelende gast die ik structureel negeerde, maar steeds op een nieuwe manier van zich liet horen. Na wéér een uitbarsting thuis, het cancellen van lessen én een dag huilend op de bank, ben ik toch maar eens naar de huisarts gestapt.

"Wat ontzettend vervelend voor je Mariska. Ik merk ook op dat je wat warrig praat en je mij niet goed aankijkt." Tuurlijk, de vinger wordt nog even extra op de zere plek gelegd... Maar dit heb ik nodig; een harde maar objectieve kijk van een buitenstaander. Mensen dichtbij mij slaan al wekenlang de noodklok. Maar ook daarbij kwam de kunst van structureel negeren mij even beter van pas.

De huisarts vervolgt: "Je kenmerkt alle symptonen van overspannenheid. Ik ga je doorverwijzen naar de praktijkondersteuner, als je wilt kan je daar deze week al terecht." Ah.. Dus dít is overspannen zijn. Je hoort en leest er weleens over en ergens voelde ik hem natuurlijk al lang en breed aankomen. Maar nu is het dus officieel; ik ben overspannen.

De ingredienten voor deze diagnose waren trouwens al een tijdje ruimschoots aanwezig, daar kan ik op zichzelf staand een blog aan wijden. In het kort gezegd: Een eigen bedrijf hebben in corona-tijd en dit naderhand met alle macht willen opbouwen, terwijl je partner doodziek chemotherapie ondergaat, is een uitstekende combinatie om jezelf overhoop te werken. Dit zou overigens voor niemand gemakkelijk zijn. Maar voor een meisje die moeite heeft met 'nee' zeggen (tegen voornamelijk zichzelf), was dit het perfecte recept voor haar tijdelijke ondergang. De spanning is een te lange periode te hoog geweest...

Ookal voelde ik mij in het gesprek ongemakkelijk, toch ervaarde ik de diagnose van de huisarts als een oase van rust. Die maanden daarvoor was ik allerlei verschillende kanten op gevlogen met mijn klachten: Ik liet mijn ontlasting onderzoeken, boekte talloze massages en lichaamswerk, was bij een coach waarmee ik diep in mijn verleden groef en verslond zware stof uit zelfhulpboeken en podcasts. Er moest vooral hárd gewerkt worden om me niet zo ontzettend opgefocked te voelen. Ja, ik zie er nu ook de ironie van in.

Eenmaal bij de praktijkondersteuner noemde hij het een typisch gevalletje van 'ontwikkelingsdrang'. Mooi woord, vond ik. Van hem kreeg ik ook de gouden opdracht mee: Jij gaat even helemaal niets doen. Niet aan jezelf werken, niet aan je relatie, niet aan je bedrijf. Ontspannen.

Bij dat ontspannen mocht ik overigens wél aan de slag blijven in mijn bedrijf, wat ik vooraf dus niet wist. Je hoort vaak "Die zit overspannen thuis", maar dit is dus niet altijd het geval. Artsen raden aan om -als het kan- gedeeltelijk te blijven werken, dit zou bevorderlijk zijn voor het herstel. Dat leek mij zelf ook wel een goed plan: Helemaal thuis zitten met een eigen bedrijf werkt niet bepaald ontspannend, kan ik je melden.

Maar goed: Ontspannen moest ik dus. En dat lukte aardig. Althans, met vallen en opstaan. En nog steeds val ik geregeld, want ik zit er nog middenin. Stoppen met ontwikkelen en hard werken aan mezelf gaat me verbazend goed af. Maar luisteren naar mijn lijf en 'nee' zeggen tegen al het leuks en interessants dat de wereld te bieden heeft, blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Want ook het leuke geeft mij soms bergen met spanning: Zodra ik iets simpels in mijn agenda plan kan ik het bloed alweer naar mijn hoofd voelen stromen.

Maar ik doe mijn best: Zo heb ik al 'nee' gezegd tegen afspraken, potentiele nieuwe klanten, clinics, opleidingen, maar ook onze geplande trip naar Afrika. Wekelijks zeg ik nog 'nee' tegen uitjes met vrienden, etentjes, verjaardagen, soms sla ik iemand terug appen zelfs over. Maar het moeilijkst heb ik het met 'nee' zeggen tegen mezelf: Het constante afwegen van wat ik wel en niet moet doen met mijn creativiteit, zoals deze blog schrijven. Of het afwegen van mijn drive om te ondernemen, of mensen te helpen. Ik denk dat dát voor mij de grootste rode vlag is van overspannen zijn: Al het leuke waar je normaal energie van krijgt, veroorzaakt nu stress en spanning.

Je kent vast wel het spreekwoord: "De druppel die de emmer deed overlopen." De mijne loopt nog geregeld over, alleen rust zorgt ervoor dat hij minder vol raakt. Het gekke is dat als je overspannen bent, niet alleen de negatieve druppels de emmer doen overlopen... Ook de leuke druppels doen je dikwijls voelen alsof je overspoelt en verdrinkt. Het is voor mij dan ook een dagelijkse struggle om aan te voelen hoe vol mijn emmer is. Wanneer kan er wat leuks bij? Wanneer kan ik iets creëren? Waar zeg ik 'ja' op? Elke dag leer ik wat bij. Gelukkig lijken de klachten langzaam minder te worden. Maar als ik even niet oplet, donderen ze weer zonder pardon terug op mijn bordje.

Om de week ga ik naar de praktijkondersteuner, waar ik een goede klik mee heb en die me weer even met de neus de juiste kant op zet. Op dit moment bestaat mijn leven dan ook uit 3 prioriteiten: Herstellen, sporten en de Fitfanaat. Herstellen doe ik door te rusten, veel te slapen, yoga te doen en weinig prikkels op te zoeken. Sporten helpt me om spanning los te laten, zo ben ik veel buiten aan het hardlopen. En de overige energie gaat naar mijn geliefde Fitfanaat, waar ik doe wat ik op dat moment aan kan en binnen mijn grenzen ligt. Leuke dingen doen laat ik grotendeels even voor wat ze zijn. In het begin deed ik dit wel veel, maar het bezorgde me toch teveel stress. Iedereen is daar natuurlijk anders in, maar ik ontdekte dat deze (ietwat saaie) methode nu voor mij werkt. Al heb ik wél een relaxende vakantie om naar uit te kijken. Geen avontuurlijk Afrika dus, die laten we staan voor een toekomst met een legere emmer.

Ik weet dat dit een zware maar leerzame weg zal zijn. Ergens vind ik het ook wel mooi om zo dichtbij mijn gevoel te mogen staan: Ik hoef maar één stapje richting mijn grens te zetten en ik krijg direct feedback van mijn lijf. Het is toch bijzonder hoe je fysiek en mentaal zo met elkaar verbonden bent. Ik denk dat deze periode mij veel perspectief gaat geven op wat ik écht belangrijk en leuk vindt om te doen. Maar voor nu ga ik er nog niet al teveel in graven: Eerst maar even ontspannen.