.png)
Járen geleden las ik een verhaal waar ik de afgelopen tijd veel aan terugdenk. Het is een oud verhaal waarvan zijn oorsprong mij niet helemaal duidelijk is. Ik heb het in zowel Islamitische als Joodse vorm gelezen, maar de essentie blijft dezelfde. Echter, de betekenis die ik aan het verhaal heb gegeven hoeft natuurlijk niet de jouwe te zijn... Daarom heb ik besloten het in mijn eigen woorden op te schrijven en de interpretatie open te laten voor jouw persoonlijke invulling. Ik hoop dat jij er ook iets uithaalt.
Er was eens een gezin met 3 jonge kinderen. Ze woonden in een mooi maar klein huisje. Ze hadden alles, maar het dagelijks leven was druk en vaak chaotisch. Vader werkte veel, moeder zorgde voor de kinderen en het volle huishouden. De ouders zaten dan ook dikwijls met de handen in het haar.
Op een zoveelste stressvolle dag besloot vader naar de oude wijze man in het dorp te gaan om om raad te vragen: "Het leven is zó vol en druk, we weten even niet waar we het zoeken moeten. Wat kunnen we doen?!"
De oude wijze man luisterde naar vader en adviseerde toen: "Neem een geit."
"Een geit?! Wat moeten we dáár nou mee?" - sputterde vader tegen.
"Stel geen vragen, volg maar gewoon mijn advies op." - besloot de oude wijze man.
Mokkend kwam die middag vader thuis met een geit. Moeder begreep ook niet waarom ze met de geit moesten leven, maar besloot hem een plek in hun huisje te geven.
In de weken die daarop volgde werd het leven nóg chaotischer dan die al was. De geit poepte volop, knaagde aan de meubels en maakte het kleine huisje overvol met zijn aanwezigheid. De kinderen werden huilerig van de stress. Vader en moeder raakten beide radeloos; de geit nam zowel letterlijk als figuurlijk alle ruimte in. Oververmoeid ging vader terug naar de oude wijze man om zijn verhaal te doen.
De oude wijze man liet vader uitjammeren en zei toen: "Doe de geit weg." Vader was verbijsterd, maar luisterde dankbaar. De geit ging diezelfde dag nog weg.
Met dat de geit de deur uit was, viel er een hervonden kalmte over het huisje. De kinderen kregen weer beweegruimte om te spelen, vader en moeder ontspande.
Vader zuchtte: "Wat een ruimte. En wat een rust."