Revalideren is topsport

Afgelopen week haalde ik een winterjas van zolder. Een oude favoriet - eentje die ik al jaren niet had gedragen. Ik trok hem aan en bekeek mezelf in de spiegel. Er ging een schok door me heen: Even zag ik de oude Maris terug, voordat ze ziek werd. Mijn haar wordt ook steeds langer en maakt mijn spiegelbeeld steeds herkenbaarder. Maar wat er achter dat uiterlijk schuilt, staat mijlenver van dat oude vertrouwde leventje.

Na meer dan een jaar intensief te zijn behandeld ben ik inmiddels alweer anderhalf jaar aan het proberen op te bouwen. Een periode waarin ik -vaker dan gewild- vol op mijn plaat ben gegaan. Ik probeerde telkens iets van mijn oude leven op te pakken: wilde ondernemingsplannen, sportlessen geven, stap-avondjes met vriendinnen. (Afgezegde) concerten en festivals. Maar ook nieuwe hobby’s, zoals boogschieten of skeeleren. En telkens kreeg ik de deksel op mijn neus: Nu niet, het is te vroeg. Dagen, weken, soms maanden moest ik bijkomen als ik weer eens een grens opzocht en er overheen ging. En elke keer stond ik op, veegde ik het vuil van mijn knieën en ging ik door. Op naar de volgende muur om tegenaan te lopen.

Soms voelt het alsof het steeds slechter met me gaat, alsof ik steeds minder kan. Mijn leven wordt meer en meer naar een minimum afgepeld, tot slechts de basis overblijft: Rust, weinig prikkels, gezonde gewoontes en regelmaat. En zelfs dat geeft me niet persee meer energie. Mijn lijf is op en mijn hoofd vol, niet alleen van alle kankerbehandelingen, maar ook van het revalideren en vooral: proberen.

Mijn vriend -en tevens lotgenoot- Dennis denkt niet dat het per se slechter met me gaat. Maar dat ik gewoon heel lang ben bezig geweest met uitzoeken wat nou eigenlijk allemaal niet lukt. Dat ik me steeds meer realiseer wat bepaalde activiteiten daadwerkelijk met mijn lijf en hoofd doen, en het daardoor soms lijkt alsof het slechter gaat. Al moeten we het stapelende effect van mijn hormoontherapie ook zeker niet uitvlakken.

Vrijwel dagelijks voeren we hetzelfde gesprek:

"Ik ben het zo zat Dennis."

"Maar je doet het goed, schatje."

"Het duurt allemaal zo lang."

"Maar je bent ook heel lang behandeld."

"Komt het ooit goed?"

"100%."

"Echt?"

"Echt."

♥︎

Gelukkig komt met het verstrijken van de tijd ook nieuwe inzichten en kennis. De afgelopen maanden voel ik daardoor steeds meer puzzelstukjes op zijn plek vallen. Ik leer te begrijpen wat op dit moment echt werkt, en wat niet...

Zo lukt het me steeds gemakkelijker om "nee" te zeggen. Besef ik me hoe belangrijk gezonde voeding, de juiste supplementen en voldoende water drinken is. Heb ik door dat 8 uur slaap voor mij nu te weinig is. Hoe essentieel dutjes en meditaties zijn. Hoe belangrijk even bewegen in de ochtend is, ook al is het maar kort. En hoe belangrijk het is om elke dag naar buiten te gaan.

Het wordt me duidelijk hoeveel sociale gelegenheden van me vragen. Hoe rustgevend de natuur is. En hoe slecht excessief telefoongebruik en social media voor me zijn.

Hoe belangrijk het afbakenen van mijn werk is. Het belang van 'bufferdagen'. Dat te veel geven mijn valkuil is. Dat niet elk idee hoeft worden uitgevoerd. En ik leer steeds meer de prioriteit aan mezelf te geven, al heb ik daar nog wel een weg in te gaan.

Ik heb geleerd hoe belangrijk stilte noodzakelijk is om te verwerken. Hoe verveling helpt bij opladen. Hoe het voelt wanneer emoties vast zitten. Wat somatische oefeningen zijn. En zo kan ik nog wel even doorgaan...

Revalideren is voor mij tot nu toe meer een warrige en chaotische leerweg, dan een plek waar ik lekker kan uitrusten en helen. Het voelt alsof al die lessen telkens blijven terugkomen tot ik ze geleerd heb. En dat ik met al die hernieuwde kennis pas écht kan gaan herstellen - in ieder geval tot de volgende les weer voor de deur staat.