top of page
Zoeken

Opbouwen na kanker

Foto van schrijver: MariskaMariska

Wanneer iemand de vraag stelt: "Hoe gaat het nu met je?", vind ik het moeilijk om mijn antwoord écht te laten passen bij hoe ik deze fase van opbouwen ervaar. Voor mijn gevoel leef ik een beetje van vakje naar vakje. Klinkt misschien gek, maar laat me je het uitleggen:

'S Ochtends kan ik mijn ogen openen en me de koningin voelen. Plannen worden al enthousiast in mijn hoofd opgestart, nog voordat ik het bed uit stap. Klaar om vol energie het leven in te stappen. Het leven waar ik de afgelopen 1,5 jaar zo hard voor heb gevochten.


Maar wanneer mijn lijf langzaam ontwaakt, wordt pas écht duidelijk wat de dag gaat brengen. Met een batterij van 40%. Of soms 20%. Of soms 0%. En dan moet dat enthousiaste hoofd, met al haar plannen, ineens naar dat vermoeide lijf gaan luisteren. Shit!


Sinds de zomer heb ik het gevoel dat ik achterloop. Achterloop op het leven, achter op iedereen. Het dagelijks leven is in al zijn hevigheid weer begonnen, iedereen is uit de startblokken vertrokken. Het ene moment stond ik relaxed met ze te kletsen onder de lome zomerzon. Het volgende moment is iedereen weer weg, naar werk, studie, een druk huishouden. En ik sta ze verdwaasd na te kijken. In mijn hoofd wil ik mee rennen, maar mijn lijf laat me stilstaan.


Toen ik écht ziek was, kon mijn hoofd zich daar redelijk goed aan conformeren. Ik kon niets, dus ik hoefde ook niets. Die tijd was zwaar, maar ook duidelijk. Uitzieken en herstellen, meer hoefde ik eigenlijk niet te doen. Full focus op Mariska.


Die fase is nu voorbij: ik kán sporten, ik kán werken, ik kán zelfs een avondje uit. Maar de prijs die ik betaal is zo hoog dat ik er soms dagen vanaf lig. En dat is niet "cozy" op de bank met een kopje thee. Eerder overprikkeld, met suizende oren en een kort lontje, mezelf door de dag slepend en afvragend wat mij in godsnaam is overkomen.


De quote van productiviteitsgoeroe David Allen geldt voor mij in het kwardraat:


"You can do everything, but not anything."


Je zou zeggen; de behandelingen zijn (grotendeels) voorbij, neem lekker je tijd, niks moet! Toch? Maar de maatschappij trekt en leurt aan me. Meedoen is gewoonweg makkelijker dan stilstaan.


Als ik er goed over nadenk, heb ik het gevoel dat ik in het krijt sta bij alles en iedereen. Bij mijn lieve vriend, die lange tijd het huishouden alleen heeft moeten draaien. Bij hem en mijn ouders, die de slechtste versie van Mariska hebben moeten meemaken. Bij mijn vriendinnen, die hun maatje al zo lang missen. Bij mijn team, die 80% van mijn werk heeft overgenomen. Bij de Fitfanaten, die mijn aanwezigheid missen. Of bij nieuwe klanten en relaties, die simpelweg een kopje koffie met me willen drinken.


Ik sta voor mijn gevoel ook in het krijt bij alle plannen die ik heb gemaakt. Zoals de overname van Mad Venture, met al zijn fantastische mogelijkheden. Of alle 101 andere ideeën die ik voor De Fitfanaat heb.


Er staan onbewust enorm veel vakjes open. Zoveel, dat ik het liefst ergens zou willen verdwijnen onder een steen. Mij niet bellen...


Af en toe lukt het me om er eentje af te vinken. Yes, I did it! Maar het gevoel van opluchting is vaak maar van korte duur, want de volgende taak staat alweer klaar. Zo kom ik eigenlijk mijn dagen door: van vakje naar vakje. En de klap na elke volbrenging is de ene keer groter dan de andere. Maar de klap is er altijd. En het gevoel van tekort schieten ook.


Misschien schrijf ik daarom wel deze blog. Als een soort verzoek of permissie om me nog even onder die steen te laten. Om me geen nieuwe vakjes te geven, of er zelfs een paar van me af te nemen. Een verzoek aan jullie, maar bovenal een verzoek aan mezelf.


Diep van binnen weet ik dat het gevoel van "in het krijt staan" vooral geldt voor het leven zelf. Ik voel een enorme drang om dat mooie en kwetsbare leven, dat me opnieuw is gegeven, met beide handen aan te grijpen. Maar wat het leven zo mooi maakt – mijn geliefden en mijn passie voor De Fitfanaat – blijft nu nog even ongrijpbaar. Althans, niet op de manier waarop ik het zou willen aanpakken.


Deze fase van opbouwen geeft mij een multomap aan levenslessen mee. In het moment leven, prioriteiten stellen, nee zeggen, dankbaarheid, aanvaarding, naar je lijf luisteren, om er zo maar een paar te noemen. Super mooi, en dat maakt het op de lange termijn misschien de moeite waard. Maar het maakt het moment zelf niet minder zwaar.


En dat is eigenlijk het beste antwoord op de vraag hoe het nu met me gaat: "Het leven voelt nu moeilijk. Maar ik kom er wel weer."

311 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


Wij horen graag van je!

Vul ons contactformulier in of stuur een e-mail via: klantenservice@defitfanaat.nl

Outdoorlocatie: Valleikanaal 

Nieuwstraat 76 - Scherpenzeel

Studio: Marktstraat 59 - Scherpenzeel

  • Facebook
  • YouTube
  • Instagram

Bedankt voor je bericht!

 

Volg je ons al op Instagram?

© 2020 by De Fitfanaat

bottom of page